លោកយាយ ម៉ារី បានរស់នៅដោយឆ្លងកាត់ការប្រែប្រួលនៃជីវិតរស់នៅប្រចាំថ្ងៃដែល លោកយាយមិនធ្លាប់បានគិតសោះកាលពីគាត់នៅជាក្មេងស្រីម្នាក់។ កាលពីវ័យកុមារ នៅក្នុងជម្រករបស់លោកយាយមិនមានប្រព័ន្ធទឹកនោះទេ។ នៅពេលដែលលោកយាយធំឡើង គ្រាន់តែការរកភ្លើងដើម្បីមើលនៅពេលយប់ក៏ជាការងារមួយដ៏ពិបាក ទៅហើយ។ លោកយាយ ម៉ារី និយាយថា “យើងមានចង្កៀងប្រេង។ យើងត្រូវចាក់ប្រេង តម្រឹមប្រឆេះចង្កៀងដើម្បីប្រើវា ហើយយើងត្រូវជូតអំផូងចង្កៀងរហូតដោយសារតែផ្សែងរុំព័ទ្ធវា”។
ទោះបីជាភាពលំបាកមិនឈប់ឈរ បានកើតឡើងក្នុងវ័យជំទង់របស់លោកយាយក៏ដោយ ប៉ុន្តែលោកយាយ ម៉ារី ក៏មានសប្បាយរីករាយជាមួយនឹងក្រុមគ្រួសារដ៏ជិតស្និទ្ធដែលមានឪពុក ម្តាយ បងប្អូនបង្កើត និងសាច់ញាតិផ្សេងទៀត។
រហូតដល់ពេលលោកយាយ ម៉ារី មានក្រុមគ្រួសារខ្លួនឯង ទើបលោកយាយចាប់ផ្តើមសរសេរពីបទពិសោធន៍នៃការជីវិតរបស់គាត់។ លោកយាយ ម៉ារីនិយាយថា “ថ្ងៃមួយកូនស្រីរបស់ខ្ញុំបាននិយាយមកកាន់ខ្ញុំថា ខ្ញុំគួរតែសរសររឿងរបស់ខ្ញុំទុក ដែលនាងបានដឹងខ្លះៗពីឪពុកម្តាយរបស់ខ្ញុំនិងខ្ញុំ ព្រោះប្រសិនបើខ្ញុំមិនសរសេរទេ ថ្ងៃណាមួយយើងនឹងភ្លេចវាអស់”។
លោកយាយ បានសម្រេចចិត្តអង្គុយសរសេរជាមួយនឹងប៉ិចនិងក្រដាស ហើយចាំមើលថាគាត់នឹងសរសេរបានអ្វីខ្លះ។ “ដំបូងខ្ញុំគ្រាន់តែសរសេរដើម្បីឱ្យកូននិងចៅរបស់ខ្ញុំដឹងពី ប្រវត្តិរបស់ពួកគេតែប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែក្រោយមកខ្ញុំឃើញថាខ្ញុំក៏កំពុងតែផ្តល់នូវមេរៀន ប្រវត្តិសាស្ត្រដល់ខ្លួនខ្ញុំផ្ទាល់ផងដែរ។ ពេលខ្លះ អ្នកនឹងមិនពេញចិត្តជីវិតដែលអ្នកមានសព្វថ្ងៃនោះទេ រហូតទាល់តែអ្នកវិលត្រលប់ទៅមើលឱ្យច្បាស់នូវជីវិតអតីតកាលរបស់ អ្នកទើបអ្នកដឹងពីតម្លៃនៃជីវិតបច្ចុប្បន្នរបស់អ្នក”។ (ដកស្រង់ចេញពីគេហ័ទំព័រសុខភាពhttp://health.com.kh)
No comments:
Post a Comment