ក្រុមអ្នកស្រាវជ្រាវអង់គ្លេសបានរកឃើញថាអ្នកជំងឺដែលជំរុញក្នុង ការសម្រកទម្ងន់ដោយបញ្ជាក់អាហាររបស់ពួកគេជាមួយនឹងអ្នកជំនាញផ្នែក អាហារ មានការវិវត្តន៍ការគ្រប់គ្រងជាតិស្ករក្នុងឈាម, សម្រកទម្ងន់, កម្រិតកូលេស្តេរូលនិង triglyceride ដូចនឹងអ្នកដែលប្តូរទាំងរបបអាហារនិងកម្រិតការហាត់ប្រាណដែរ (ការដើរលឿនរយៈពេល ៣០ នាទី ៥ ដងក្នុងមួយសប្តាហ៍)។
ក្រុមទាំងពីរទទួលការវិវត្តន៍ប្រហែលជា ១០ ភាគរយ ក្នុងការគ្រប់គ្រងជាតិស្ករក្នុងឈាម, កម្រិត កូលេស្តេរូលនិង triglyceride បើប្រៀបធៀបនឹងអ្នកជំងឺដែលទទួលការថែទាំធម្មតា។ ក្រុមទាំងពីរក៏បញ្ចុះ ទម្ងន់បានជាមធ្យមប្រហែល ៤ ភាគរយដែរ ក្នុងពេលដែលអ្នកជំងឺដែលទទួលការថែទាំធម្មតា មានការស្រកទម្ងន់បន្តិចបន្តួចឬគ្មានសស់។
ក្រុមអ្នកជំងឺដែលទទួលការថែទាំធម្មតាអាចនឹងមានឱកាសនឹង ចាប់ផ្តើមប្រើថ្នាំជំងឺទឹកនោមផ្អែមមុននឹងបញ្ចប់ការសិក្សានេះ ច្រើនជាងអ្នកជំងឺក្នុងក្រុមទាំងពីរនោះ ៣ ដង។
អ្នកដឹកនាំការស្រាវជ្រាវ Rob Andrews សាស្ត្រាចារ្យនៅ University of Bristol បាននិយាយក្នុងអត្ថបទចេញផ្សាយរបស់ American Diabetes Association ថា "ការធ្វើឱ្យមនុស្សធ្វើលំហាត់ប្រាណជារឿងមួយដែលពិបាក និងអាចចំណាយច្រើន។ អ្វីដែលការសិក្សានេះប្រាប់យើងគឺ បើសិនអ្នកមានប្រាក់បន្តិចបន្តួច អ្នកគួរតែយកចិត្តទុកដាក់លើការជ្រើសរើសរបបអាហារឱ្យត្រឹមត្រូវ ក្នុងមួយឆ្នាំដំបូង"។
ប៉ុន្តែ គាត់បង្ហាញថា អ្នកចូលរួមក្នុងការសិក្សានេះដែលមានជំងឺទឹកនោមផ្អែមប្រភេទទី ២ ចូលចិត្តការផ្លាស់ប្តូរទាំងការហាត់ប្រាណនិងរបបអាហារ។ គាត់និយាយថា "ពួកគេសម្គាល់ថារបបអាហារតែម្យ៉ាងមានផលអវិជ្ជមាន"។ គាត់បន្ថែមថា មូលហេតុមួយដែលពួកគេអាចនឹងមិនមើលឃើញផលប្រយោជន៍បន្ថែមពីការ ហាត់ប្រាណគឺ “ដោយសារមនុស្សយើងច្រើនតែមានការផ្លាស់ប្តូរ។ នោះគឺ បើសិនពួកគេទៅកន្លែងហាត់ប្រាណ នោះពួកគេនឹងមានអារម្មណ៍ដូចជាពួកគេអាចទទួលការព្យាបាល។ នោះអាចជាមូលហេតុដែលយើងមើលមិនឃើញភាពខុសគ្នាក្នុងការសម្រកទម្ងន់ ចំពោះក្រុមផ្លាស់ប្តូររបបអាហារនិងការហាត់ប្រាណ”។
សាស្ត្រាចារ្យ Andrews បានណែនាំថា ការស្រាវជ្រាវបន្ទាប់ទៀតនឹងយកចិត្តទុកដាក់លើការកំណត់ថាតើការបញ្ចូល ការហាត់ប្រាណនៅពេលបន្ទាប់អាចធ្វើឱ្យមានលទ្ធផលខុសគ្នាច្រើនជាង មុនទេ។
សាស្ត្រាចារ្យ Andrews និយាយថា "ការគ្រប់គ្រងគ្លុយកូសក្នុងឈាម កាន់តែអាក្រក់ទៅតាមពេលវេលា។ ក្នុងដំណាក់កាលដំបូង អ្នកជំងឺច្រើនតែមានការវិវត្តន៍ខ្លាំង ហើយបន្ទាប់មកវានៅនឹងមួយរយៈ។ ការបន្ថែមការហាត់ប្រាណនៅពេលបន្ទាប់អាចផ្តល់ការកើនឡើងក្នុង ការគ្រប់គ្រង"។
ការសិក្សាទីពីរដែលនឹងត្រូវថ្លែងក្នុងសន្និសីទបានរកឃើញថា ការព្យាបាលជំងឺទឹកនោមផ្អែមប្រភេទទី ២ ឱ្យល្អិតល្អន់នឹងធ្វើឱ្យមានការធ្លាក់ចុះតិចតួចនៃកត្តាគ្រោះថ្នាក់ ជំងឺបេះដូង និងសរសៃឈាម។
ចំពោះការសិក្សានោះ ប្រជាជននៅដាណឺម៉ាក ហុល្លង់និងច្រកភពអង់គ្លេសប្រហែលកន្លះលាននាក់ ត្រូវបានពិនិត្យរកជំងឺទឹកនោមផ្អែម។ មនុស្ស ៣០៥៧ នាក់ ដែលរកឃើញថាមានជំងឺនឹងបែងចែកដើម្បីទទួលបានការព្យាបាលល្អិតល្អន់ ឬ ការថែទាំធម្មតា។
ការព្យាបាលល្អិតល្អន់ រួមមានការផ្លាស់ប្តូររបៀបរស់នៅ (ឈប់ជក់បារី, ទទួលទានអាហារល្អជាងមុន, ហាត់ប្រាណច្រើនជាងមុន), aspirin treatment, និងការព្យាបាលដោយប្រើថ្នាំយ៉ាងល្អិតល្អន់សម្រាប់សម្ពាធឈាម, ជាតិស្ករក្នុងឈាម និងជាតិខ្លាញ់ក្នុងឈាម។ អ្នកដែលទទួលការថែទាំធម្មតាត្រូវបានណែនាំឱ្យប្រើការណែនាំជាតិ (national guidelines) សម្រាប់ការណែនាំលើរបៀបរស់នៅនិងការប្រើថ្នាំ។
អ្នកជំងឺក្នុងក្រុមព្យាបាលល្អិតល្អន់ មានការធ្លាក់ចុះយ៉ាងខ្លាំងនៃសម្ពាធឈាម និងកូលេស្តេរូលនិង ការធ្លាក់ចុះតិចតួចនៃទម្ងន់និងកម្រិតជាតិស្ករក្នុងឈាម ដែលពិនិត្យក្នុងរយៈពេល ៥ ឆ្នាំ។ ភាពខុសគ្នាខ្លាំងបំផុតគឺលើការធ្លាក់ចុះនៃគ្រោះថ្នាក់ជំងឺ គាំងបេះដូង និងភាពខុសគ្នាតិចបំផុតគឺការធ្លាក់ចុះនៃគ្រោះថ្នាក់ជំងឺសរសៃឈាម។
តាមព័ត៌មានចេញផ្សាយបានឱ្យដឹងថា មិនមានភាពខុសគ្នាខ្លាំងនៃអត្រាជំងឺគាំងបេះដូង, ជំងឺសរសៃឈាម, ការស្លាប់ដោយជំងឺបេះដូងនិងសរសៃឈាម រវាងក្រុមទាំងពីរទេ។ (ដកស្រង់ចេញពីគេហ័ទំព័រសុខភាពhttp://health.com.kh)
No comments:
Post a Comment