ចម្លើយគឺពិតប្រាកដណាស់។ ចំណុចក្នុងផ្នែកវេជ្ជសាស្ត្រតិចណាស់ដែលប្រាកដជាក់ច្បាស់ដូចជាករណី នេះ។ វាមិនគួរឱ្យឆ្ងល់នោះទេថាការលាងដៃអាចបង្ការជំងឺបាននោះ។
បញ្ហានោះគឺធ្វើបែបណា ទើបមនុស្សយើងឧស្សាហ៍លាងដៃ។ ការសិក្សាស្រាវជ្រាវមួយនៅក្នុងសារពត៌មាន Annals of Internal Medicine បានមើលទៅលើអត្រានៃការលាងដៃរបស់គ្រូពេទ្យ ហើយបានរកឃើញថា គ្រូពេទ្យលាងដៃរបស់ពួកគេតែ ៥៧ភាគរយនៃពេលដែលពួកគាត់គួរលាងតែប៉ុណ្ណោះ។ វាមានអត្រាខ្ពស់ជាងការសិក្សាស្រាវជ្រាវផ្សេងទៀតដែលបង្ហាញអត្រា លាងដៃដែលទាបជាង ៥០ភាគរយ។ ក្នុងការសិក្សាស្រាវជ្រាវនេះ អត្រានៃការលាងដៃមានភាពខុសគ្នាដោយសារគ្រូពេទ្យផ្នែកឱសថខាងក្នុង លាងដៃច្រើនបំផុត រីឯអ្នកជំនាញសិក្សាពីអារម្មណ៍សរីរាង្គ លាងដៃតិចបំផុត។ និស្សិតផ្នែកវេជ្ជសាស្ត្រលាងដៃច្រើនដងជាងសាស្ត្រាចារ្យ ហើយគ្រូពេទ្យភេទស្រីលាងដៃច្រើនដងជាងគ្រូពេទ្យភេទប្រុស។ វត្តមាននៃសូលុយស្យុងលាងដៃបានកើនឡើងដោយសារការលាងដៃ។
ដោយសារមូលហេតុនេះហើយ សូលុយស្យុងលាងដៃជាតិអាល់កុលទាំងនោះបានសាយភាយពេញមន្ទីរពេទ្យ។ ដំណឹងល្អសម្រាប់អ្នកគឺវាមានប្រសិទ្ធភាព។ មជ្ឈមណ្ឌលគ្រប់គ្រងនិងបង្ការជំងឺបាននិយាយនៅក្នុងសៀវភៅណែនាំពី អនាម័យដៃថា “ផលិតផលមានជាតិអាល់កុលមានប្រសិទ្ធភាពខ្ពស់ក្នុងការលាងសម្អាតដៃឬ សម្លាប់មេរោគនៅដៃតាមស្តង់សារល្អជាងការប្រើសាប៊ូឬសាប៊ូកំចាត់ មេរោគ”។ ប៉ុន្តែវាមិនសមស្របនឹងប្រើនៅពេលដែលដៃប្រឡាក់ដីឬក្រោយពេល ចេញពីបង្គន់នោះទេ។
ក៏ដូចជាសាប៊ូបំបាត់មេរោគ គ្រប់ប្រភេទនោះដែរ វាមិនចាំបាច់នោះទេ។ អ្វីដែលសំខាន់បំផុតនោះគឺត្រដុសដៃរបស់អ្នកខ្លាំងៗនៅពេលដែលអ្នក លាងដៃហើយបន្តរយៈពេលពី ១០ ទៅ ១៥វិនាទី។ សាប៊ូធម្មតានិងសកម្មភាពការត្រដុសនឹងជួយលាងសម្អាតមេរោគឬបាក់តេរី បានយ៉ាងល្អ។ (ដកស្រង់ចេញពីគេហ័ទំព័រសុខភាពhttp://health.com.kh)
No comments:
Post a Comment